خطاب به خود

عیار خوب بودن یه نفر، به اراده‌شه.
به این که وقتی یه کاریو تصمیم گرفت که بکنه، یا نکنه، پاش وایسه.

اگه تصمیم گرفتی با ش حرف نزنی، نزن. واسش گهگاهی پیام نفرست. نفرست لامصب. نفرست.
(منصور؟ دیانی؟ رضا؟ باقر؟ نوید؟ علی ف یادت رفته؟ امید و علی که هیچی. سینا سلطون؟ سینا عباس؟ تقریباً همه؟ نباید گفت خاک بر سرت؟)

اگه قول می‌دی تو اون گروه ۵ نفره‌ی مزخرف که در باطن احترامی واست قائل نیستن دیگه حرف نزنی، نزن. اگه بزنی، قصدت فقط و فقط دیده شدنه. پشت پا می‌زنی به قولت به خاطر یه کار مهوع. اسمشو چی می‌شه گذاشت؟ نکن عزیز من. نکن.